Ik had een maand op voorhand een gesprek met de mama en stiefvader. Daarna zou ik op zaterdag een hele dag op stap gaan met een lieve dame van 12 jaar. Ik dronk een kopje koffie, sprak iedereen en toen vroeg Emma wat we gingen doen. Ik stelde haar de vraag of zij iets wilde kiezen wat ze graag zou doen en direct kwam er: Ik wil badmintonnen, ik heb die raketten al heel lang en ze zijn nog zo goed als nieuw. We hadden tevens al eerder besproken dat we de ouders van haar papa (die ze al 1.5 jaar niet gezien omdat hij haar geblokkeerd had) te bezoeken. Daarnaast had ik ook al een belafspraak met de grootouders gehad. Met onze badmintonraketten onder de arm gingen we eerst frieten eten, want na het kletsen thuis was het inmiddels al 11.30 u geworden. Daar zijn we dan toch wel in diepe psychologische gesprekken gegaan. Ze mistte liefde van haar mama, toch was ze een zeer gevoelig meisje. En die hebben graag heel veel liefde. Liefde was toch wel het hoofdonderwerp en het gemis van haar vader, ze begreep niet waarom hij haar had geblokkeerd. Het raakte haar diep in de ziel. Ik zag ook hoe ze mensen hielp op straat, ook vreemde en ze was best wel naïef. Maar wel mooi om te zien, ook hoe ze goeiedag zei. Ze vertelde me eigenlijk best veel geheimen, omdat ik haar niet veroordeelde. Ze bloeide open en toen we naar de auto stapte gaf ze me een hand. We zaten te lachen en te gieren in de auto. Toen kwamen we bij oma en opa aan, daar lekker gekletst en niet als hulpverlener vragen gaan stellen. In tegendeel, we hebben negatieve gesprekken vermeden in bijzijn van het kind. Daarna reden we richting de filmzaal, maar onderweg zag ik een parking, daar zijn we uiteindelijk gestopt. Onze badmintonraketten onder de arm en hopla, slaan maar en lachen want de wind maakte het ons ontzettend moeilijk. Het bijzondere was dat ik het plan van tevoren deels had gemaakt waarbij ik de film wat is dan liefde had gekozen. Nu bleek het zelfs het onderwerp van de dag voor dat meisje. Ze straalde, ze bloeide en ze knuffelde me…
Wat we vooral doen is als coach mee integreren in het dagelijks leven, zodat wij de interacties van het kind kunnen zien (zoals is het impulsief, agressief…) We kijken qua activiteiten ook naar wat de kinderen en de omgeving willen, en waarin kunnen we coaching en of therapie kunnen geven om zo een plan op te gaan maken. Zo’n dag meelopen geeft toch al wel een eerste indruk over het gedrag van iedereen. Onze intentie is dat ze in een vertrouwelijke, veilige en ontspannende setting activiteiten kan doen met de coach en dat we niet te dominant met hun omgaan. Zonder verplichtingen maar met inspraak van de jongeren. Vertrouwen winnen, niet de vinger wijzen maar op een speelse manier ook minder fijne dingen verduidelijken.
Ze zou nog een paar EMDR sessies krijgen, om haar trauma’s te verwerken. Het dossier is nog lopende.