Ik zag hoe het uniek zijn van mijn kind geblokkeerd werd en daar bovenop de stem van het kind niet eens werd gehoord. Machteloos keek ik toe. Er was zoveel liefde, maar de leugens in rapportages overheersten en hebben mij en mijn kind onterecht gescheiden.

Een hulpverlener die je als gelijke behandelt en niet dominant en overheersend is. Die respect, eerlijkheid en liefde toont. En daarnaast ook begrip toont als er een probleem is. Dat is het gemis bij ons geweest. Er werden steeds doelen afgenomen en uiteindelijk heb ik mijn kind bij de agressie moeten zetten, zodat er begrepen werd wat ik al acht jaar vertelde.

Er werd nooit therapie gegeven. Altijd dezelfde argumenten, een vechtscheiding, maar geen oplossingen. Op het einde zijn ze allen gaan lopen want toen bleek hetgeen ik vertelde toch de waarheid en hun verhaal de leugen. De focus van de hulpverlening lag totaal verkeerd. Nooit is er moeite gedaan tot hereniging en was de conclusie voor 3 jaar UHP al genomen. Gelukkig vond ik een uitweg die vele niet hebben. Maar ik bleef met een getraumatiseerde dochter achter.

Wij vroegen enkel liefde. De liefde was er, maar helaas is dat fel beschadigd door de 1,5 jaar dat jeugdzorg in beeld was. “Derving van levensvreugde”.

We only need love, don’t destroy it.